Dublin 2018

Dublin december 2017 - januari 2018

Dag 1 - Woensdag 27 december - Heen 

We twijfelden. Met de Airbus of met de trein naar Zaventem. Met de trein leek het beste en mits de trein nu ook in het weekend in Schelle stopt is er nooit meer een probleem. Qua duurtijd om tot in Zaventem te rijden was er praktisch geen verschil.

Gepakt en gezakt met mini koffers om Ryan Air te verschalken stapten we naar ons stationnetje en na  minuten wachten waren we ribbedebie. 

Net voor we in Zaventem aankwamen dacht ik plots aan onze uitgeprinte boorddocumenten. Die had ik in het schriftje in mijn Maverick gestoken en omdat er op het laatst nog van alles extra in moest werd de ruimte te klein en had ik het schriftje op de keukenkast gelegd. Ik ging daar toch niets inschrijven.

Paniek! Zo heb ik in praktijk geleerd om via de smartphone de juiste e-mails op te roepen en de boarding code op het scherm te brengen. Alle deuren werden als vanzelf geopend. Nieuw en verrijkend!

Eigenlijk is Dublin maar 1.50uur effectief vliegen. We waren daar dus vrij snel en zoals gepland reed de airbus daar tot vlak aan ons hotel aan Camden Place. The Times hotel. Uiteindelijk was het toch middernacht toen we gesetteld waren.

Dag 2 - Donderdag 28 december - Eerste verkenning

Dublin ligt aan de rivier Liffey in een baai van de Ierse Zee. Ierland was ooit net zoals Engeland aangehecht aan Europa. Net zoals gans Europa werd het land bewoond door mensen. Pas in de oudheid, door stijging van het zeewater ontstond op de lager gelegen gebieden de zeeën tussen de continenten. Daardoor ontstonden diverse culturen. De Oude Grieken vernoemden al Ierland en de nederzetting Dublin. (Eblana Civitas)

Het zijn de Vikings die rond 800 hun cultuur binnen de nederzetting brachten en handel opstartten. "Dublin" is afgeleid van "Stad aan de donkere doorwaadbare poel".

De Britten palmden Dublin en later Ierland in vanaf de 14de eeuw en drongen hun cultuur sterk door. 

Op onze eerste wandeling werden we al onmiddellijk geconfronteerd met de stadshuizen van de rijkere klasse. "Upstairs, downstairs", voor wie zich die serie nog kan herinneren.       

 

Richting stadscentrum wandelden we door het prachtig aangelegde park
St. Stephens Green met vlakbij een eerste blik op een duidelijk Angelsaksisch
kerk.
 

 

 

 

Door de historische ingangspoort wandel je direct door Grafton Street ofwel de Meir van Dublin. Ketenwinkels, maar vooral typische Ierse winkels. Als kind herinner ik me de verklede portiers die bij ons aan hotels en grote winkels stonden. Hier staan zij nog.  

 

 

 

Het info-bureau voor toeristen vonden we snel terug op de hoek van College Green, rechtover het klassieke gebouw van de Bank of Ireland.

 

We leerden dat de geschiedenis van Dublin zich vooral op de rechteroever bevond. Gebouwen en wijken langsheen Dame Street tot iets voorbij de grote site van de Guinness brouwerij en het Nationaal Oorlogsmonument. 

De eerste stop werd de The Bank College Green bar. We konden daar niet omheen. Prachtig en authentiek!

   

Wat sterk opviel is dat alle geschreven teksten voor aanduidingen van gebouwen, richtingaanwijzers, enz. in het straatbeeld, steeds tweetalig waren. Engels en Keltisch en dit terwijl nog weinig Ieren het Keltisch echt machtig zijn. Bij de jongere generaties sterft de taal uit. 

Aangekomen aan de Christelijke Kathedraal waren we onder de indruk van niet zo sterk verwachte Angelsaksische architecturen. Gebouwd op de fundatie van een gebedsgebouw van de Vikings. Net zoals alle openbare gebouwen waren ook de kerken tijdens de eindejaarsperiode gesloten. De bijzonder mooie mozaïekvloer waarvan sprake hebben we niet gezien. Ieren in de omgeving vertelden ons dat er binnen de kerk weinig te zien is. Toch enkele beelden van het Internet gehaald. 

 

 

 

Het beeld van de slapende dakloze in het parkje en de brug naar het museum van de kathedraal waren indrukwekkend.  

Opvallend was het paneel met een derde taal aan de kerk. Bleek dit Pools te zijn en de reden daarvan is dat enkele honderd duizenden Polen overkwamen naar Dublin en omstreken. Zij immigreerden om een betere welstand te verkrijgen en Polen waren en zijn nog steeds zeer katholiek. De katholieke kerken worden dan ook meer bezocht door Polen dan door Ieren.

Langs het standbeeld van de spelende kinderen liepen we aan de overzijde van de kathedraal al onmiddellijk richting de St. Patrick kerk, met rondom een mooie tuin. 
 

Saint Patrick. De naam was er uit. De patroonheilige van Ierland die jaarlijks op 17 maart geëerd wordt. De man was in de vijfde eeuw missionaris van de paus en gesetteld in Ierland om de bevolking te kerstenen. Als 16 jarige jongen werd hij als slaaf naar Ierland gebracht, hij kon ontsnappen en volgde een priesteropleiding in Auxerre. Als priester keerde hij terug naar Ierland en trachtte hij in vele afgelegen streken de bevolking te bekeren. Vanuit Engeland was hij minder graag gezien, maar ondanks zijn lagere afkomst groeide hij uit tot de eerste Bisschop van Ierland. Rondom hem ontstond de cultus van strijd voor de vrijheid en tegen de bezetter. Vandaag geldt hij als de eerste Ierse heilige.

 

Terug naar de kathedraal en verder naar Guinness Storehouse. Je vindt daar het museum over hoe bier brouwen en hoe het Guinness bier ontstaan is. Omdat we nog maar net brouwerij De Koninck en brouwerij Carolus bezocht hadden, hadden we geen zin om enkele uren binnen te zijn. We bleven dan ook buiten en liepen door de industrie wijk die duidelijk een bestaan van al 150 jaar uitstraalde. 

Sterk was wel het verhaal van het ontstaan van het Guinness bier. Het is een donker bier met een bittere smaak. De familie Guinness trachtte bij aanvang een licht bier te brouwen in namaak van de Engelse Pale Ales. 

Bij de derde poging bleek alles te verlopen zoals het moest, maar in de eindfase vermengde men het bier met aangebrande hop. Het bier kleurde zwart en werd bitter. Zoals na vorige pogingen werd het niet goedgekeurde bier verdeeld onder de arbeiders. Tot de verbazing van de familie vonden de arbeiders het donkere bier best lekker. Toen ze de eigen Pale Ale ontwikkeld hadden, startten ze op vraag van velen een extra brouwerij voor het donkere bier. Het donkere bier werd ontzettend populair en na de wereldwijde patentering uniek an de familie toegewezen. Zij ontwierpen onder het patent ook het logo van de Keltische harp.   

Rondom rond troffen we typische huisjes aan voor fabrieksarbeiders. Vlakbij en identiek. Wat verder troffen we dan weer de eerste tekenen van opwaardering van de wijk. Moderne gebouwen in een moderne omgeving. Het werd hier wel duidelijk waarom gebouwen en een omgeving snel sporen van ouderdom ondergaan. Het constant grijze weer.

 

 

Het Royal Hospital Kilmainham is ook nog steeds gevestigd in een klassiek gebouw. Een kasteel te noemen. Je mag er echter enkel maar binnen met bezoekdocumenten of langs achter met de ambulance wanneer je zelf opgenomen moet worden.          

In de verte zie je het Wellington Monument. Je weet wel, de generaal die Napoleon wist te verslaan in Waterloo.

Heuston Station hoorde ook bij de verkenningswandeling. 

Even ook bewijzen dat we de prentkaartjes hebben gepost en dan verder over de kaai van de Liffey.

 

 Vlakbij troffen we de eigenlijke brouwerij van Guinness aan.

 

De Liffey wordt door meerdere bruggen overbrugd. Veel stadsbruggen en enkele bijzonder mooie. Zeker gelet op de weerspiegeling. Op de linkeroever zien we meer "jongere" gebouwen in diverse kleuren. Beetje Zuid-Engels getint.

 

 

De Viking wijk lieten we links liggen. Die bezoeken we later. Eén gevel trok de aandacht door een oud opschrift. "Furniture Anderson" verwijst naar de oorspronkelijke handelswinkel van meneer Anderson die handelde in meubelen.

Aangekomen aan de Koshers Merchant konden we door de aangename muziek die uit de wijk kwam niet weerstaan om Temple Bar binnen te gaan.

Ook voor ons was Temple bar de naam van een bar. Ter plaatse blijkt het de naam van een ganse wijk te zijn. In de wijk was het volop nog Kerstfeest en bereidde men de Nieuwjaarsnacht voor.

Uit elke bar klonk prachtige, live gebrachte Ierse muziek. Even rustend genieten.

Terug de Ierse Bank troffen we een groep zingende gelovigen aan die beurtelings de gaven van God onderstreepten. Dat zien we bij ons niet meer. Vorige keer dat we dat tegenkwamen was in New York.  

 

Verder terug richting hotel langs de winkelstraat waar veel plaatselijke muzikanten hun kunsten tonen.  Ook even magazijn Brown Thomas binnen. (Innovation)

 

 

 

Na het diner konden we niet weerstaan om Temple Bar in het donker te bezoeken en een Guinness te drinken.  

Dag 3 - Vrijdag 29 december - Geleide wandeling

Verzamelen om 8.30 uur op het pleintje aan de City Bank in Dame Street, voor een geleide wandeling van een 3-tal uur.

We waren wel met 70, dus werd de groep ingedeeld. Onze gids Allan leek wat stug in het begin, maar eens de groep onder controle barstte hij los.

Niet eens ver wandelend kwamen we om de hoek terecht op het binnenplein van Dublin Castle. In het hart van historisch Dublin. Basis gebouw van Dublin en door de geschiedenis heen meermaals verbouwd van hout tot steen.  

Dublin Castle was meer dan 700 jaar het hoofdkwartier van het Engelse bestuur in Ierland. Het is nu het centrum van de Ierse regering en wordt gebruikt voor staatsaangelegenheden en staatsbezoeken.
Het meest opvallende element van het Normandische kasteel, dat in de 13e eeuw werd gebouwd, is de Record Tower.

Opvallend aan het beeld van Vrouw Justitia is dat zij met haar rug naar het volk gekeerd staat. Wij zien haar hier vanaf de binnenplaats.

De kerk van Saint Patrick werd de volgende stop.  Hier kregen we nog in meer details dan we wisten de historiek over deze heilig verklaarde man. 

 

Over de Inns Bridge bereikten we linkeroever. 

Vanaf linkeroever hadden we een beter overzicht ver de ligging van de gebouwen en de wijken aan de andere zijde. 

De linkeroever had zijn eigen hoofdstraat. De O'Connel street en die loopt haaks op de rivier. Op het kruispunt met Talbot Street staat The Spire. Een roetsvrij metalen naald als symbool van de bijzondere eeuwwisseling einde 1999.
 

 

Opnieuw de Liffey over en naar het Trinity College. De tot vandaag nog zeer streng genoemde Universiteit. Deze is omringt door muren waardoor je het idee hebt uit het drukke centrum weg te zijn als je rondloopt over de binnenplaats van de universiteit.

De bibliotheek omvat ongeveer een miljoen teksten en een belangrijke collectie van oude manuscripten, waaronder de beroemde Book of Kells. Aanvankelijk was het een college gereserveerd voor de protestanten, maar katholieken mochten studeren vanaf 1793. Onder de oud-studenten van het Trinity College zijn Samuel Beckett, Oscar Wilde, Edmund Burke en Oliver Goldsmith. De beelden van de laatste twee bevinden zich buiten de ingang.

George Salmon, de provoost einde de 19de eeuw, was zeer conservatief. Zeker wat betreft de gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. Hij liet geen vrouwen toe omdat hij vreesde dat het niveau van zijn universiteit door hun aanwezigheid zou dalen. " Studentes in de universiteit? Over my death body"

In 1904 was de politieke druk zo groot dat de eerste vrouw de deur binnen mocht. Precies op de dag dat George Salmon stierf. Hij heeft het niet effectief meegemaakt. 

De Gouden kunstbol op de binnenkoer, verwijzend naar de katholieke band met Rome.

Herken je de gaststudenten?

  
We namen hier afscheid van Allan en trokken zelf nog wat door Dublin. Langs een moderne en mooie supermarkt bereikten we het standbeeld van Molly Malone. We verkenden even de opstapplaats voor de busreis morgen. 

Molly Malone is een bekende figuur in Dublin. Een bronzen beeld dat haar voorstelt is een trekpleister in de Ierse hoofdstad. Bekender is de vis verkoopster door de ballade die haar bezingt. Het lied over Molly Malone wordt uit volle borst gezongen bij Ierse sportwedstrijden. Het is binnen en buiten Ierland bekend en heeft zich ontwikkeld tot een soort volkslied. Vooral The Dubliners, U2 en Sinéad O'Connor hebben bijgedragen aan deze roem.

 

Bekijk en luister op You Tube bijvoorbeeld The Dubliners - Molly Malone en zing de volgende tekst mee. Kriebels krijg je er van. 

Zeker als je weet dat het lied de smart uit het verleden van de Ieren verwoord, in de tijd dat zij meestal als vissers amper aan de kost kwamen door hun schamele vangst aan te beiden aan de lui aan wal. Hard werken, weinig eten en zo goed als geen mogelijkheid tot hygiënische verzorging leidde dan ook dat iedereen, mooi of lelijk, vroeg aan zijn/haar einde kwam.

In Dublin's fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through the streets broad and narrow
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

She was a fishmonger
And sure, t'was no wonder
For so were her mother and father before
And they wheeled their barrow
Through the streets broad and narrow
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

She died of a fever
And sure, so one could save her
And that was the end of sweet Molly Malone
Now her ghost wheels her barrow
Through the streets broad and narrow
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying "cockles and mussels, alive, alive, oh"

Even een overzichtje van ons B&B hotel waar we mensen van gans de wereld mochten ontmoeten.

 

Dag 4 - Zaterdag 30 december - Cliffs of Moher - Galway City

's Morgens stonden we al om 6.00uur klaar bij Molly te wachten op de bus. Vandaag hadden we geluk. We stapten als eersten op de bus en konden ons zetel vlak achter de chauffeur.
 

 

 

Onze gids - chauffeur noemde Bobo. Een grappige kerel met een echt Iers hart.

Onderweg naar de westkust, terwijl het langaam lichter werd, konden we genieten van Ierland buiten Dublin.

 

Zo constant links rijden lijkt meer en meer logisch.

 

Soms nieuwere bouw, maar toch wel veel ruïnes en oude dorpsstraten.

De kliffen van Moher bereikten we nadat we door een echte regenstorm hadden gereden. We dachten allen dat de zichtbaarheid zero zou zijn. Maar wauw!
 

 

 

De beruchte klif rotsen waren zeer indrukwekkend. Maar ook de omgeving en de details van de wanden waren dat.

 

 

 

 

Zeewater van de Atlantische Oceaan botste op tegen de klif, boordde zich door de klif en spoot bovenaan nog meters in de lucht. 

 

 

Na 2.00 uur verlieten we Moher en volgden we de Wild Atlantic Way. De bus schudde door de sterke zijwind vanuit de oceaan.

 
Halverwege de rit naar Galway stapten we uit voor een wandeling langs de kust van de oceaan. 

 

 .

In gezelschap van de kabouter van Bobo reden we verder naar Galway langsheen de typische met rotsblokken "versierde" velden. Velden die we kennen uit de scenes van vele films. Braveheart, Rob Roy. Acteur Liam Neeson werd in de buurt geboren en groeide hier op.  

 

We naderden Galway. (zeg Goalway). Een voormalig vissersdorp dat uitgroeide tot een stadje. Oude burgerhuizen rondom.

De rit naar huis duurde 3.00uur met slechts één tussenstop. 

Dag 5 - Zondag 31 december -  Tweede verkenning

Vandaag start onze wandeling langs de oost zijde van het t Stephens Green park met ook aan die kant enkele mooie park beelden. 

In de straat aan de noord zijde worden we koninklijk ontvangen door dames met brandende toortsen  

We merken dat we in een meer residentiële wijk wandelen. We ervaren meer cultuur in het straatbeeld. Waarom is een vraagteken. 

 Als we de bibbliotheek en het Leinster house voorbijgaan begrijpen we het al wat beter.

Ja, als we dan in de etalage van een souvenirshop een foto zien van Oscar Wilde weten we het zeker. 

Achter de hoek is het Merrion Square en daar vinden we het Oscar Wilde Memorial monument. Vrij ludiek en kleurrijk zoals de man zelf was. Getrouwd, vader van 2 kinderen en ontdekt dan zijn geaardheid. Zij rake, vaak cynische verzen worden bij de leiders uit die tijd niet sterk gewaardeerd. Hij wordt verdrukt, vervolgt en zelfs een tijd gevangen gezet. Daarom vlucht hij naar Frankrijk waar hij verder werkt. In 1900 overlijdt hij en werd hij begraven op de beroemde begraafplaats Père-Lachaise te Parijs.

 

Enkele quotes: 

"Between the optimist and the pessimist the difference is droll. The optimist
 sees the donut, the pessimist the hole."
" Experience is simply the name we give to our mistakes"
" A happy life is one which is in accordonance with its own nature "
" Be yourself, everyone else is already taken "
" I don't want to go to heaven. Not one of my frieds is there. "

 

Een mannen torso en het beeld van een zwangere vrouw aan zijn voeten. Traditiegetrouw liet ik een mooie kei achter bij het standbeeld. (achter zijn rug) 

 

De wijk hier lijkt me uit de jaren 60. Appartementen enerzijds en huisjes met een voortuintje anderzijds. Zeer vriendelijke, lachende wat oudere mensen die heel gelukkig lijken.

Linkeroever in de verte met het Conventie Centrum, een zeilschip en aanlegpalen die blijkbaar door de Vikings werden ontworpen.

Helaba! De zon en in de verte de Samuel Beckett Bridge. ( Een Ierse toneelschrijver en dichter)

Op linkeroever onder de boog der liefde. Voorheen een poort die een zijrivier van de Liffey overbrugde.

 

Wat verder, zeer fraai, maar herinnering aan een slechte periode in de geschiedenis van Ierland. De periode gekend als The Famine of de hongersnood. (1845 - 185) Ierland en Engeland waren aardappellanden. Omwille van de aardappelziekte kende men twee jaar achter elkaar een erbarmelijke oogst. De Engelsen eisten de weinige voorraden die in Ierland konden worden aangelegd op voor eigen gebruik. De Ieren konden enkel overleven door gras te eten maar miljoenen mensen stierven. Miljoenen anderen vluchtten al dan niet gedwongen naar Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Groot-Brittannië. Degenen die moesten blijven mergelden uit en stierven. Engeland wordt ook vandaag nog steeds met de vinger gewezen voor de miljoenen doden. Dit monument uit 1997 wil het geheugen voor eeuwig focussen. 

Een sprekend kunstwerk dat je de griezel van deze periode duidelijk laat aanvoelen. 

 

Even bekomen en dan verder naar het Custom House. Daar zou als enige plaats het vuurwerk van morgennacht worden afgestoken.

Maar daar aangekomen bleek de informatie fout. Alles werd klaar gemaakt voor een eerder klein concert. Vuurwerk bleek geen traditie in Dublin. Privaat gebruik was volkomen verboden en de overheid geeft hieraan geen geld uit.
 

Ons gepland doel was eigenlijk de Busaras. Het centrale busstation achter het Custom House. We planden van thuis uit een klif wandeling van Sutton naar Howth. Daarvoor moesten we de bus nemen. Die rit was echter geschrapt en voortaan kan je enkel met de trein.

We noteerden de nodige gegevens in het Garda station. 

We wandelden verder langs linkeroever en bekeken de eermonumenten ter ere van de Ierse vlag.

We lopen door Talbot Street richting The Spire en kwamen langs The Celt. Een typisch Ierse bar waar ook Jill en Freya jaren geleden vertier zochten. We bleven daar plakken omwille van de gezellgheid, ook al was het nog volop dag.

 

Buiten kwamen we ridder Frank tegen. Sowieso een foto waard. 

Aan het begin van O'Connels Street is er nog het beeld van Jim Larkin (leider van de Ierse handelaarsvereniging einde 19de eeuw) en dat van James Joyce (belangrijkste Ierse schrijver van de 20ste eeuw. Boek : Ulysses)

 

 

Dag 6 - Maandag 1 januari - Sutton to Howth

We voorzien een wandeling van theoretisch 11 Km rond het schiereiland rond Howth aan de oostkust.

Met de trein vanuit Garda station waren op een klein half uur in Sutton. 

 

Daar begon een avontuurlijke maar verrassend mooi te ervaren wandeling. Houd de kust aan je rechterkant, was het enige advies dat we meekregen.

Eerst wandelden we nog in een redelijk bebouwde kom met zicht op zee.  

 

De asfalt weg ging over in een slijk en rotsachtig, glibberig pad aan de rand van de klif, met een kolkende zee vlakbij.

Nog bloeiende of alweer bloeiende bloemen. 

De wandeling wordt alsmaar moeilijker begaanbaar en meer en meer gevaarlijk. 

Wauw een regenboog van een halve cirkel, maar die kan niet gans op de foto. Op het netvlies prikt die vandaag nog zijn beeld. 

Na 14 Km krijgen we zicht op de haven van Howth. Het begon langzaam donker te worden, dus wilden we nog zeehonden zien moesten we ons haasten. 

 

 

 

 

In Howth planden we een diner met plaatselijk gevangen vis op het menu. Het kleinste huis, gans wit geschilderd, herbergde een klein restaurant en dat bleek de juiste keuze.  

 

Na het eten namen we de trein uit Howth, passeerden Sutton en reden naar Dublin. We liepen nog even langs de Liffey, maar waren blij Camden street te zien en belandden moe, maar heel tevreden op onze kamer. 

 

Dag 7 - Dinsdag 2 januari - Belfast en de Giants Causeway


Voor onze uitstap per bus stonden we 's morgens weer klaar rond 6.00 uur. We hadden de keuze om in Belfast het Titanic museum te bezoeken - te vergelijken met het Red Star museum te Antwerpen maar dan 20 keer groter - of ons te focussen op de sporen van het politieke oorlog verleden tussen Ieren en Britten in een rondrit met de typische zwarte taxi. 

Omdat we al te veel films, docu's enz. hadden ervaren kozen we voor het laatste. Wijzelf hadden immers tijdens onze jeugdjaren de confrontatie meegemaakt met de verschrikkelijke beelden uit Belfast. Eigenlijk zonder echt te weten wat de hoofdpunten van de strijd waren Het beeld dat ons toen geboden werd was een strijd tussen katholieken en protestanten. 


We leerden ter plekke dat het anders was. 


In Belfast werden we aan het Park Centre opgewacht door enkele zwarte taxis. 

 

Onze chauffeur bleek van de leeftijd dat ook hij nog heel wat herinneringen vers in het geheugen had. Hij was dan ook heel gedreven. Voor hem maakte het niet uit welk geloof mensen hebben. Voor hem ging het er duidelijk over dat Engelsen in Noord-Ierland zo machtig waren dat ze alles wat aantrekkelijk was naar zich toetrokken en de Ieren maximaal uitzogen. 

Met de herinnering aan de Famine periode, een heel gevoelig item voor de Ieren. Onze chauffeur vertelt dat je dat kunt vergelijken met België dat twee taalgroepen kent. Stel dat de ene groep alle macht en middelen heeft en de andere niets. Automatisch ontstaat dan een strijd. Een strijd in het hoofd en met het hart. 

De strijd die in Ierland loopt van de jaren 1969 tot 1998 benoemde men The Trouble. Eigenlijk met een haatgevoel tegen Britse uitbuiting die haar oorsprong kende in 1600. Er ontstond een rebellie met een groep strijders die zich de IRA noemden. (Irish Republican Army). 

In 1969 ontstond een confrontatie in Derry tussen marcherende Engelse Protestanten en Ierse Katholieken. Engeland stuurde soldaten en de strijd begon. Vele hinderlagen van beide kanten zorgden voor vele doden en gewonden. Tijdens The Trouble vielen er in totaal Tijdens de strijd vielen aan beide zijden in totaal zo'n 3.500 doden te betreuren.

Uiteindelijk werd einde de 20ste eeuw een evenwichtsbestand bereikt. Vandaag wordt over elke beslissing die een voordeel van één van beide partijen kan betekenen in een evenwichtig samengestelde raad overlegt. Pas als die raad bij gelijkheid van stemmen een akkoord bereikt gaat men verder. 

Ondertussen zijn we 50 jaar na The Troubles, maar vele mensen die hun zoon, broer, familie of vrienden verloren hebben leven vandaag nog. Bovendien zijn de meest verschrikkelijke verhalen doorgegeven aan de nakomelingen. Er zit dan ook nog heel wat haat verborgen in de geest van de bewoners.  

We rijden door een woonwijk waarin op het eerste zicht weinig op te merken valt. Tot onze driver vertelt over de muur die wat verder werd opgetrokken om de kampen te scheiden.

De muur is 40 Km lang en in de muur werden vijf poorten gebouwd. Deze gaan 's morgens om 6.00 uur open en 's avonds om 20.00 dicht. De reden dat ze open gaan is om mensen van beide kanten de kans te geven vlot naar hun werk te gaan en terug naar huis. Ze sluiten omdat vroeger bendes inbraken pleegden bij tegenstanders en daar lelijk huis hielden. 

Betekent dit dat per vandaag tegenstanders privé elkaars vijanden blijven, maar omwille van de broodwinning akkoord kunnen gaan om elkaars collega te zijn. Een beetje verbaasd over deze stelling (had hij nooit eerder aan gedacht) bevestigde hij dat het vandaag nog altijd zo was. Je kan, ongeacht welke godsdienst belijd wordt, de moordenaar van je eigen bloed niet vergeven. Ook al ben je machteloos.

Op diverse muren van fabrieken die aan de scheidingsmuur gevestigd zij vind je geen gravity terug, maar worden beschilderde panelen aangebracht met daarop de uitbeelding van te hekelen of te eren gebeurtenissen en situaties uit het verleden en het heden.

Mensen die hun leven hebben ingezet voor verdrukten worden geëerd. Hier bijvoorbeeld Nelson Mandela, Aung San Sun Kyi en Bob Marley.

Vorige week nog maar heeft de kunstenaar een rood kruis geplaatst over de Birmaanse, omdat ze ondanks haar Nobelprijs voor de vrede, nadat ze premier werd van haar land, plots andere taal sprak en haar achterban van voorheen volgens zijn mening verraden heeft.

De Ieren zijn vandaag solidair met de Palestjnen. Door de bekendmaking van president Trump dat hij Jeruzalem ziet als de hoofdstad van Israël erkent hij de verdrukking van de Palestijnen. 

Kilometers lang panelen met aan te klagen wereld misbruiken.

Net achter de poort aan"Katholieke" zijde staan alleen de zwarte taxi's stil. Zij worden geduld omdat de boodschap voor beide kanten wordt doorgegeven aan mensen die verder weg wonen.

Wat veder rijden we door de tweede poort en worden onmiddellijk geconfronteerd met een bewoner die duidelijk maakt aan welke zijde hij staat. De muurschildering die we hier vinden beeldt het leven van Queen Elisabeth uit.

Sterk onder de indruk van wat ons verteld en getoond werd rijdt de driver ons naar het Titanic museum, waar we hergroeperen met de anderen. 

Toegegeven, het museum is opgetrokken in een bijzondere en aanlokkelijke architectuur. We gaan dan ook even de inkomhal binnen.

Voor het gebouw vinden we het symbolisch standbeeld terug van de "Flying Women"

Teug in de bus namen we afscheid van Belfast en reden we richting de Carrick
A Rede Rope Bridge.  

We reden door de omgeving en de natuur waarbinnen de films zoals The Games of Thrones werden gedraaid. Binnenbeelden werden gedraaid in de Titanic studios.

Even een sanitaire stop en dan een half uurtje wandelen tot ...

... oeps. Een smalle hangbrug tussen de kliffen. Even ademhalen en dan er over.

Om terug te komen moesten we een "queue" maken en dat wachten in zulke omgeving maakte je toch wat angstig.

 

Terugwandelen duurde iets langer. De helling ging steil bergop.

 

Vervolgens reden we verder naar de Giant Causeways. Door vulkaanuitbarstingen miljoenen jaren geleden kwamen lava stralen in de zee terecht en koelden af. Doordat stralen naast elkaar landden ontstond een zeer specifieke en unieke structuur. Na erosie ontstonden zo de stranden zoals je die nu daar terugvindt.    

 

Het lijken wel de achterzijden van Caran d' Ache potloden die naast elkaar gestapeld werden. Indrukwekkend. 

 

 

Aan landzijde zie je een verzameling rotsen die door de jaren heen afbrokkelden en naar beneden rolden. 

 Terug boven aan de parking was er nog even tijd voor een vergezicht en een drankje in The Nook.

De terugrit naar Dublin duurde 3.30 uur. Lang genoeg om vrij uitgeslapen uit te stappen toen we terug arriveerden in Dublin. 

Wat gingen we eten? Ho! Een Kentucky Fried Chicken maaltijdje zou wel smaken en je weet dat hebben ze nog steeds niet in België.  

Dag 8 - Woensdag 3 januari - Terug naar huis

We hoefden maar rond 16.00 uur op de luchthaven te zijn. Konden we na het uitchecken in het hotel toch nog wat rondwandelen en afscheid nemen van Dublin.

Het Discover Ireland Center heeft een mooie toegang met een symmetrisch  booggewelf.   

Op de binnenkoer een onbekend beeld dat duidelijke erosiesporen draagt.

In Noord-Ierland meldde men ons dat diverse pond munten en biljetten die we van thuis meebrachten sids oktober niet meer aanvaard werden. Omruilen kon nog in een bank. Raar dat in Dublin een bank nog open loketten had. Blijkbaar hoorde dit omdat het gebouw geklasseerd werd. Vandaar ook bewakers aan de ingang. Zeer mooi.

Een fietsengalerij organiseren voor de gedenkplaats van The Trouble periode vond ik minder geslaagd.

Nog even door Temple Bar

Maar afscheid kon best bij Molly.

Op het einde van Grafton street werden we nog opgewacht door een uitwuif ensemble.

Hop naar de luchthaven en bye bye. 

 

Ryanair stond al klaar en plots viel mij hun logo op dat op hun staart werd aangebracht.

De Ierse Titanic leeft weer. In geest en in vlucht.


Molly Malone Sinead O'Connor

Het Titanic museum

Dit museum heeft enerzijds als doel om de bezoeker het gevoel te geven aan boord te zijn van het gigantische schip en de activiteiten die aan boord werden geregeld. 

Anderzijds is het de bedoeling om duidelijk te maken om welke redenen een onzinkbaar schip toch bij oplopen van een in verhouding kleine averij, ten onder gaat.